Η γιορτή της Μπαμπέτ (1987), του Γκάμπριελ Άξελ
Αυτή η Γιορτή είναι πιο παραβολική κι από τον Μυστικό Δείπνο. Είναι μία αλληγορία για τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, για την πολιτική, για τη δημιουργία και την κατανάλωση, για τις απολαύσεις και τη στέρησή τους. Βασισμένη σε ιστορία της περίφημης Δανής συγγραφέα Κάρεν Μπλίξεν και νικήτρια του Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, το 1987.
Φαΐ, πιοτό, αρσενικό, θηλυκό (1994), του Άνγκ Λι
Μία ταινία γαστρονομικής τρυφερότητας, ένα χαμηλών τόνων διαμαντάκι από τον μάστορα των pretty little things Άνγκ Λι. Με το φαγητό να ενδύεται με ρόλο ηθικό και βαρυσήμαντο και με μία υπέροχη εναρκτήρια σκηνή ετοιμασίας δείπνου. Το τραπέζι του φαγητού ως αποτύπωση των οικογενειακών δεσμών, ως απόληξη της αγάπης που δεν ξέρει πώς αλλιώς να διοχετευτεί.
Estômago: A Gastronomic Story (2007), του Μάρκος Ζόρζε
Μία ωδή στο φαγητό και την εθιστική θανάσιμη γοητεία του. Το φαγητό ελέγχει, το φαγητό εξουσιάζει, το φαγητό χαρίζει και αφαιρεί ζωές. Ένας παρίας που ψωμολυσσά και εν τέλει καταφέρνει να ελιχθεί στη ζωή μέσα από τη μαγειρική του. Ένα θείο και διαβολικό ταλέντο, που θα του φανεί χρήσιμο ακόμη κι όταν (ξανα)πιάσει πάτο. Ένα γαστρονομικό ντελίριο από τη Βραζιλία που ανοίγει την όρεξη.
Χίλιες και μία συνταγές ενός ερωτευμένου μάγειρα (1996), της Νανά Τζορτζάτζε
Μία ανοιχτή ερωτική επιστολή στις γεύσεις και στον ουρανίσκο. Ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των γευστικών και των λάγνων απολαύσεων. Το φαγητό ως φορέας της δίψας για ζωή κι αγάπη, ως πράξη ρομαντισμού και ελευθερίας. Μία καλά κρυμμένη λιχουδιά από τη Γεωργία.
Το μεγάλο φαγοπότι (1973), του Μάρκο Φερέρι
Μία τετράδα ηρώων (με τον καθένα να φέρει ένα συμβολικό ρόλο), που θα απομονωθεί εκουσίως σε ένα σπίτι και θα φάει του σκασμού, κατά κυριολεξία. Ένας γκροτέσκος επιθανάτιος ρόγχος πολιτισμού. Ένα φαγοπότι επικών και βλάσφημων διαστάσεων από τέσσερα ιερά τέρατα της ιστορίας του σινεμά.
Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της (1989), του Πίτερ Γκρίναγουεϊ
Μία ταινία σκέτη εμπειρία, ένα τράνταγμα όλων των αισθήσεων κι όλων των υπόγειων διαδρομών του θυμικού. Ο υπέροχος Πίτερ Γκρίναγουεϊ βρίσκεται στην top φόρμα του εκείνη την περίοδο, πλάθει εικόνες που κάνουν τους πιο όμορφους πίνακες ζωγραφικής να πρασινίζουν από τη ζήλεια τους και εκτοξεύει μία γαστρονομική επίθεση εναντίον της φαύλης ελίτ και της χλιδάτης χυδαιότητας.
Πολίτικη κουζίνα (2003), του Τάσου Μπουλμέτη
Η ταινία που έσπασε το ρεκόρ εισιτηρίων του Safe Sex (1999), που είχε με τη σειρά του σπάσει το ρεκόρ εισιτηρίων που κρατούσε από το μακρινό 1970 η Υπολοχαγός Νατάσα. Μία μυσταγωγική διαδρομή αναμνήσεων και βιωμάτων, μέσα από αρώματα, μπαχάρια, καρυκεύματα. Ένας φόρος τιμής σε ανθρώπους που έμειναν στο μετέωρο στασίδι της έλλειψης σημείου αναφοράς.
Big Night (1996), των Κάμπελ Σκοτ και Στάνλεϊ Τούτσι
Δυο αδέρφια (με τα φοβερά ονόματα Πρίμο και σεκόντο, παραπέμποντας δηλαδή στο πρώτο και στο δεύτερο πιάτο ενός τυπικού ιταλικού γεύματος), μετανάστες από την Καλαβρία, ανοίγουν ιταλικό εστιατόριο στο Νιου Τζέρσι, τη δεκαετία του ’50. Παρά το ταλέντο τους και τη δίψα τους, δεν μπορούν να πιάσουν την καλή και έχουν εναποθέσει τις τελευταίες τους ελπίδες σε μια φαντασμαγορική βραδιά που θα τους εκτοξεύσει. Το φαγητό ως παραβολή για τη μάχη της ζωής.
Tampopo (1985), του Γιούζο Ιτάμι
Καταρχάς, το γεγονός ότι η ίδια η ταινία συστήνεται ως ramen (είδος γιαπωνέζικης σούπας) western, νομίζω τα λέει όλα. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Γιούζο Ιτάμι, στις 22 Δεκμεβρίου 1997 πήδηξε από τον όγδοο όροφο της πολυκατοικίας του στο κενό. Στο σημείωμα αυτοκτονίας του ανέφερε πως “αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να αποδείξω την αθωότητά μου”. Λίγες μέρες πριν, ένα σκανδαλοθηρικό περιοδικό απειλούσε ότι θα αποκάλυπτε τον παράνομο δεσμό του 64χρονου σκηνοθέτη με μία 26χρονη στάρλετ της Ιαπωνίας. Ακολουθεί μία σκηνή που μας μαθαίνει να αντιμετωπίζουμε το φαγητό με τελετουργικό σεβασμό.
Ο ρατατούης (2007), του Μπραντ Μπερντ
Μία από τις πολύ πολύ όμορφες στιγμές της Pixar, γεμάτη χιούμορ, ευαισθησία και τρυφεράδα. Ακολουθεί η μία από τις δύο καλύτερες σκηνές της ταινίας, με τον μικροσκοπικό ήρωά μας να ετοιμάζει με άκρατο κέφι μία λαχταριστή σούπα. Η σκηνή του φινάλε με το σοκ του κριτικού γεύσεων, όταν δοκιμάζει ένα πιάτο που του θυμίζει την παιδική του ηλικία, εξακολουθεί να με συγκινεί αβίαστα.
Soylent Green (1973), του Ρίτσαρντ Φλάισερ
Και κλείνουμε με ένα εξτρά διαμαντάκι, ένα δυστοπικό οικολογικό sci-fi, διανθισμένο με νότες αστυνομικού νουάρ, το οποίο μας υπενθυμίζει ότι μια κοινωνία κατά κυριολεξία κανιβαλιστική είναι προ των πυλών, αν ο άνθρωπος δεν ξεστρατίσει από τον καταστροφικό δρόμο της απληστίας που έχει επιλέξει.
