Σκηνοθεσία: Μάρτιν Κάμπελ
Παίζουν: Ράιαν Ρέινολντς, Μπέικ Λάιβλι, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Τιμ Ρόμπινς
Διάρκεια: 105΄
Από πού να πιαστεί κανείς και να ξετυλίξει το νήμα του χάους; Μια επίλεκτη ομάδα εξωγήινων, οι λεγόμενοι «lantern» (στο εξής θα τους ονομάζω «πράσινες πυγολαμπίδες») είναι οι υπερασπιστές της συμπαντικής ειρήνης κι έχουν δύο μεγάλα όπλα: Ένα πράσινο δαχτυλίδι που τους διευκολύνει στο να κάνουν παπάδες, και τη θέληση που δίχως αυτήν είναι οι τελευταίες τρύπες του ζουρνά. Μεγάλος αντίπαλός τους είναι ο φόβος. Διότι ως γνωστόν ο φόβος είναι ο ορκισμένος αντίπαλος της θέλησης («θέλω, αλλά φοβάμαι», «φοβάμαι πως θέλω», «φοβάμαι ό,τι θέλω», «θέλω να φοβάμαι», «φοβάμαι να θέλω» και ούτω καθεξής). Όταν, λοιπόν, ένα αληθινά τεράστιο τέρας που τρέφεται από το φόβο θα απειλήσει τη συμπαντική ισορροπία, ένας επίλεκτος άνθρωπος, ο θρασύς πιλότος Χαλ Τζόρνταν, θα λάβει ένα από αυτά τα φοβερά δαχτυλίδια και με όπλο την ατσάλινη θέλησή του θα μετατραπεί σε πράσινη πυγολαμπίδα με σκοπό να κατατροπώσει το τέρας και να σώσει τη γη και το σύμπαν. Μεγάλο το στοίχημα, αλλά είναι γεννημένος νικητής και δεν μασάει τίποτα.
Δεν θέλω να ακουστώ εξυπνάκιας τώρα, αλλά τις προάλλες διάβαζα ένα βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ο οποίος μετέφερε με δικά του λόγια μια σκέψη του Ουμπέρτο Έκο, την οποία κι εγώ τώρα θα παραφράσω για να τη φέρω στα μέτρα του κειμένου. Οι θιασώτες των υπερηρώων είναι απογοητευμένοι θρησκευόμενοι. Αφού έχουν χάσει την πίστη τους στη θεία παρέμβαση, εναποθέτουν τις ελπίδες τους και τη φαντασίωσή τους στην εικόνα ενός υπερήρωα που θα εμφανιστεί και θα μας σώσει όλους από τις δυνάμεις του κακού επιβάλλοντας την απόλυτη δικαιοσύνη.
Αν αφήσουμε τη θρησκευτική ερμηνεία και αναζητήσουμε μια κοινωνιολογική προσέγγιση, τότε θα δούμε πως δεν είναι τυχαίο πως η μυθολογία των υπερηρώων άνθισε τον εικοστό αιώνα στις Η.Π.Α.. Ταιριάζει απόλυτα στο προφίλ μιας οικονομικής και στρατιωτικής υπερδύναμης (της οποίας οι πολίτες, παρεμπιπτόντως, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία θρησκευόμενοι) η οποία δικαιολογεί την επεκτατική και παρεμβατική της πολιτική στο ηθικό της χρέος να εξουδετερώσει σε παγκόσμιο επίπεδο όλες τις δυνάμεις του κακού. «Η μεγάλη δύναμη φέρνει και μεγάλη ευθύνη», λέει ένας άλλος ήρωας, ο άνθρωπος αράχνη και αυτό συνοψίζει την υπεροπτική στάση οποιασδήποτε υπερδύναμης. Πριν χιλιετίες ήταν η Ελλάδα, τώρα είναι ακόμα οι Η.Π.Α., αύριο η Κίνα (;) και μεθαύριο ποιος ξέρει;
Το πρόβλημα της ταινίας, βέβαια, δεν είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο. Μια καλή ταινία με υπερήρωες μπορεί να είναι άκρως γοητευτική, ψυχαγωγική, ατμοσφαιρική, χιουμοριστική και πάει λέγοντας. Εξάλλου όλοι θα θέλαμε να έχουμε υπερδυνάμεις και στο τέλος να κερδίζουμε το κορίτσι… Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το έκτρωμα με τις πράσινες πυγολαμπίδες, τα διόλου αληθοφανή ψηφιακά εφέ, τις κάκιστες ερμηνείες και τους γελοίους διαλόγους κόστισε 200 εκατομμύρια δολάρια! Και όταν έχεις το θράσος να ξοδεύεις τόσα λεφτά, το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να φτιάξεις ένα αριστούργημα κι ας μείνεις στα μισά. Δυστυχώς εδώ τα 200 εκατομμύρια ξοδεύτηκαν στο να οικοδομηθεί μια βρωμερή, σαπισμένη και ασύλληπτα ογκώδης πατάτα. Την τελευταία λέξη θα την γράψω και με κεφαλαία κι έτσι θα κλείσω το κείμενό μου. Έτοιμοι; ΠΑΤΑΤΑ.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
