Δημιουργός: Jill Solloway
Πρωταγωνιστούν: Jeffrey Tambor, Gabby Hoffman, Amy Landecker, Jay Duplass
Κανάλι: Amazon
“…thank you, for letting us be a part of the change.”
Με αυτά τα λόγια έκλεισε την ομιλία του στις Χρυσές Σφαίρες ο τόσο μεγάλος, και συνάμα τόσο γλυκός ηθοποιός και πρωταγωνιστής του Transparent, Jeffrey Tambor, λίγες στιγμές μετά τη νίκη του στην κατηγορία καλύτερου ηθοποιού για κωμική σειρά ή μιούζικαλ. Το Transparent, τελευταίο πόνημα του νεόκοπου στο χώρο Amazon θριάμβευσε, καθώς πήρε και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης κωμικής σειράς (ή μιούζικαλ, δεν πολυβρίσκουν άκρη με τις κατηγορίες οι Αμερικάνοι). Και πέρα από όλα τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν ένα τόσο όμορφο και επιτυχημένο παζλ, το κλειδί της επιτυχίας του Transparent κρύβεται εκεί ακριβώς, μέσα στα λόγια του Tambor: Η σειρά πιστεύει ακράδαντα και αυθεντικά στην αλλαγή που έρχεται. Τολμά – και νοιάζεται. Για αυτό και η δημιουργός της, Jill Solloway, παραλαμβάνοντας της Χρυσή Σφαίρα καλύτερης σειράς, έσπευσε να αφιερώσει το θρίαμβο, μεταξύ άλλων, και στην Leelah Alcorn, ένα 17χρονο transgender κορίτσι που έδωσε τέλος στη ζωή της λίγες μέρες πριν φύγει το 2014, απογοητευμένη από τις προκαταλήψεις, το ρατσισμό και το μίσος της κοινωνίας απέναντι στην transgender κοινότητα. Η Solloway έκλεισε την ομιλία της με μια τελευταία αφιέρωση, σε δυο λέξεις: “To Love”.
Μια αμερικανική οικογένεια, εκ πρώτης όψεως κάθε άλλο παρά ασυνήθιστη. Γονείς χωρισμένοι – πλην εύποροι –, τρία μεγάλα πια παιδιά και ουκ ολίγα προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των μελών. Μια μικρογραφία της κοινωνίας, και όχι μόνο αυτής των Η.Π.Α. Η μεγάλη κόρη κολλημένη σε έναν άνευρο γάμο που τη φθείρει καθημερινά, η μικρή σε τέλμα που νιώθει να μην της αξίζει και ο γιος, φαινομενικά τακτοποιημένος με μια καλή δουλειά, κουβαλώντας ωστόσο ουκ ολίγα συμπλέγματα και ζόρια, να αναζητά από κάπου να πιαστεί.
Όλα αυτά μέχρι που ο πατέρας (ο εκπληκτικός Jeffrey Tambor, στο ρόλο της ζωής του) αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη στα παιδιά του. Καταπιεσμένος για χρόνια, κοιτάζει πια στα μάτια τον αληθινό του εαυτό και δεν μπορεί παρά να τον παρουσιάσει και στους αγαπημένους του: είναι transgender, ντύνεται ανοικτά με γυναικεία φορέματα, αφήνει το σπίτι του για κάποιο πιο βολικό, πιο μικρό, ο Μορτ αλλάζει ταυτότητα και τα παιδιά γνωρίζουν, πια, τη Μόρα.
Αντίθετα με το τι προσπαθούν να πλασάρουν οι Χρυσές Σφαίρες και τα κάθε λογής βραβεία, το Transparent δεν είναι κωμωδία, όσο κι αν είναι πολλές οι στιγμές που οι επιφανειακά ανάλαφροι διάλογοι και το ταλέντο των πρωταγωνιστών βγάζουν γέλιο. Είναι μια προσεγμένη, υπέροχη προσέγγιση των εμποδίων που αδυνατεί να ξεπεράσει μια ολόκληρη κοινωνία, και όχι μόνο όσον αφορά την αντιμετώπιση των ανθρώπων που ανήκουν στην LGBT κοινότητα. Η δυσκολία της έκφρασης των συναισθημάτων, οι ανούσιες σχέσεις – υποκατάστατα της ανάγκης για επαφή και αγάπη, οι άνθρωποι που κάποτε ήταν δικοί μας, ή και όχι, και πια μένουν ξεχασμένοι, αφού ακόμα και ένα τηλεφώνημα μοιάζει δρόμος απροσπέλαστος.
Η σειρά ακουμπά σε όλα αυτά, και φυσικά πάνω απ’ όλα στην ιστορία της Μόρα, με έναν τρόπο ζεστό, γλυκό και αβίαστο. Αν το καλοσκεφτείς, παρά τα προβλήματα που φυσιολογικά προκύπτουν, πρόκειται για μια πολύ όμορφη ιστορία: οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν ελεύθεροι την ευτυχία, όπου κι αν τη βρίσκει ο καθένας, κι εκείνοι που τους αγαπούν είναι οι πρώτοι που οφείλουν να διευκολύνουν το μονοπάτι αυτό. Η Μόρα αγαπά και αγαπιέται, τα παιδιά της δεν ξεχνούν, η αγάπη δε χάνεται. Μπορεί να αλλάζει ελαφρά σχήμα και μορφή, να δυσκολεύεται, να ντύνεται έναν άλλο μανδύα, μια διαφορετική έκφραση, αλλά δε χάνεται.
Το Transparent δεν κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα τυχαία, ούτε χαριστικά λόγω του θέματος με το οποίο καταπιάνεται. Είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα εξαιρετικό project – το Amazon χτύπησε φλέβα χρυσού. Δίπλα στη φανταστική ερμηνεία του Tambor, ουδείς από τους λοιπούς πρωταγωνιστές δείχνει να δυσκολεύεται να ακολουθήσει το ρυθμό. Όλοι «κουμπώνουν» ιδανικά, όπως ακριβώς και οι υπόλοιπες παράμετροι: τα σκηνικά, η σκηνοθεσία, το σενάριο και, πάνω απ’ όλα, η μουσική. Όπως κάθε σύγχρονη σειρά που σέβεται τον εαυτό της, το Transparent διαθέτει ένα υπέροχο, ιδιαίτερο soundtrack (στο οποίο περιλαμβάνω και τους μαγικούς τίτλους αρχής). Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη σειρά που οφείλει να δει ο καθένας, όχι μόνο γιατί θα περάσει καλά και θα εκτιμήσει την ποιότητά της, αλλά και διότι θα μπει στη διαδικασία να επανεξετάσει ορισμένες από τις πτυχές του εαυτού του, όταν έρθει αντιμέτωπος με τα κάθε λογής ερωτήματα που εγείρονται. Γιατί δεν έχει σημασία μονάχα το πώς νιώθεις, αλλά και το τι κάνεις για αυτό.
